ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΜΑΣ ΚΡΙΣΗ;

 
Έλληνες μετανάστες στα ανθρακωρυχεία της Γερμανίας
 Στην εποχή της οικονομικής κρίσης, που βιώνουμε , ακούγονται και γράφονται πολύ εύκολα αφορισμοί για πολιτικούς,  κόμματα, κοινωνικές ομάδες  ακόμα και γενιές ανθρώπων, οι οποίοι με τον άλφα ή βήτα τρόπο ευθύνονται  για τα σημερινά μας αδιέξοδα. Συνηθίζεται, ειδικά στην Ελλάδα, να υποβαθμίζεται η συλλογική ευθύνη. Απαιτούμε οι πολιτικοί που ψηφίζουμε να βλέπουν πολύ πιο μπροστά από μας και να προετοιμάζουν  τις  «λαϊκές  μάζες» (έτσι αποκαλούνται συνήθως οι  «κυρίαρχοι πολίτες» στην μετεκλογική περίοδο)  για τις  μελλοντικές κοινωνίες  και τις  συνθήκες  με τις οποίες θα αναγκάζονται να ζουν.  Εν τω μεταξύ  στέλνουμε με την ψήφο μας στη βουλή  κατά κανόνα τους «αναγνωρίσιμους»  από τα ΜΜΕ, από το χώρο του αθλητισμού, από τα θεατρικά σανίδια, από  τα Πανεπιστήμια κ.λ.π. με κριτήριο  στην καλύτερη περίπτωση  την επιτυχημένη πορεία τους στον επαγγελματικό τους τομέα   παρά τις θέσεις   και τις ιδέες τους για τα πολιτικά προβλήματα των κοινωνιών που αναφέρονται και καθόλου   για τα οράματά τους , τις προβλέψεις και προτάσεις τους για  τις μελλοντικές κοινωνίες  και τα θέματα που θα προκύψουν. Μας βολεύει να "φορτώνουμε" για τέσσερα χρόνια τη διαχείριση των κοινών στους υποτίθεται "ικανούς" εκπροσώπους μας υποβαθμίζοντας την ανάγκη να δημιουργήσουμε μηχανισμούς ελέγχου κατά πόσο οι εντολοδόχοι είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους εντολείς. Πέφτουμε από τα σύννεφα, όταν διαπιστώνουμε κάποια στιγμή ότι  μας πρόδωσαν!
      Επομένως η ποιότητα των πολιτικών, των κομμάτων και οιουδήποτε θεσμικού οργάνου επηρεάζει τις πολιτικές δράσεις και πρακτικές  τους  είναι η άμεση απεικόνιση  της «πολιτικής κουλτούρας» της πλειοψηφίας των πολιτών. Η κάθε κοινωνία αναδεικνύει και επιλέγει τελικά τις ηγεσίες που αξίζουν στις πλειοψηφίες που διαμορφώνονται κάθε φορά.  Οι  πολιτικές ηγεσίες διαχειρίζονται  κατ΄  εντολήν  τους τα ζητήματα που εμφανίζονται από την ίδια τη ροή της  οικονομικής και  πολιτιστικής  ζωής  των ανθρώπων, η οποία όμως είναι ρεγουλαρισμένη να κυλά σε ορισμένη κοίτη, που την ονομάζουμε "πολιτικό σύστημα".  Οι αποφάσεις τους εναρμονίζονται στα θέλω των  εκάστοτε πλειοψηφιών. Όταν  αυτή η ροή οδηγεί σε αδιέξοδα και απαιτείται εκτροπή  της πορείας , επέρχονται οι κατ’ ανάγκη βίαιες παρεμβάσεις , που προκαλούν συνήθως ριζικές αλλαγές στο πολιτικό τοπίο. Οι συγκρούσεις συνήθως αφορούν όχι τον προορισμό της ροής, αλλά τους νέους δρόμους που θα χρειαστεί ίσως να ανοίξουν για να εκτονωθούν οι πιέσεις που ασκούνται.  Η αποτίμηση για τις συνέπειες οποιασδήποτε τέτοιας παρέμβασης δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο  στο χρόνο που θα επανέλθει  η κανονική ροή  της ζωής  με διαφορετικές ίσως παραμέτρους  και σταθερές. Στο μεσοδιάστημα   κυριαρχεί το  θυμικό των πολιτών και απουσιάζει συνήθως ο πολιτικός ορθολογισμός. Θέλω να πιστεύω, ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που  θα απομακρυνθούμε απ’ αυτή τη φάση, στην οποία βρισκόμαστε εδώ και έξι περίπου χρόνια. Θα κατανοήσουμε πιστεύω οι περισσότεροι, ότι η μοίρα μας ήταν προδιαγεγραμμένη όχι επειδή μας έτυχαν ανίκανοι πολιτικοί άνδρες τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά γιατί αυτή είναι η μοίρα των επαρχιών γενικά στο πολιτικοοικονομικό σύστημα της Ευρωπαϊκής ένωσης που ζούμε.
      Σ’ αυτή τη βάση καταθέτω μερικές σκέψεις  προσπαθώντας να ερμηνεύσω τις κοινωνικές μεταβολές που συντελέστηκαν τα τελευταία πενήντα χρόνια  και καθόρισαν  εν πολλοίς την πολιτική συμπεριφορά μας , που δημιούργησε  το υπόστρωμα μέσα στο οποίο  ενηλικιώθηκαν  οι νέες γενιές   επηρεάζοντας   σημαντικά το παρόν μα προπάντων το μέλλον τους. Το υπόστρωμα για το οποίο η δική μας γενιά δέχεται δριμύτατες επικρίσεις. Από πολλούς μάλιστα χαρακτηρίζεται καταστροφικό, δίνοντας λαβή στη δεξιά σαλαμούρα να ισχυρίζεται  ότι  η γενιά του Πολυτεχνείου και τα πολιτικά της παράγωγα  «κατέστρεψαν» τη σύγχρονη Ελλάδα, καθώς κυριάρχησε πολιτικά στη μεταπολιτευτική περίοδο.   Γράφω  ως  απλός πολίτης αυτής της γενιάς, που υιοθέτησε  αμέσως μετά τη μεταπολίτευση τις ιδέες και τα οράματά της  προσθέτοντας  τις δικές του μικρές δυνάμεις  στη διαμόρφωση  του κόσμου  που κληρονομούμε στα παιδιά μας. Αν περίμενε κανείς να αλλάξουμε ριζικά το ¨πολιτικό σύστημα",  όντως αποτύχαμε και είναι δίκαια οποιαδήποτε κριτική γίνεται, αλλά απ' αυτούς που και σήμερα ακόμη έχουν αυτή την άποψη. Είναι αστείο η κριτική να  γίνεται από κείνους, που ανέκαθεν ήταν αντίθετοι μ' αυτή την προοπτική και πολέμησαν διαχρονικά και λυσσαλέα κάθε παρόμοια προσπάθεια. Αν λοιπόν δούμε τα πράγματα από την οπτική γωνία των "Μενουμευρωπαίων" και των πολιτών που έβλεπαν και βλέπουν το μέλλον μας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που είναι αυτή που είναι,  κάναμε πολύ καλά τη δουλειά μας και  η αποτίμηση  της προσφοράς μας στο παρόν και το μέλλον των νέων γενεών  με τη δική τους λογική μάλλον θετική θα αποδειχθεί. 
     Η κρίση που βιώνουμε  δεν είναι πρωτόγνωρη.  Συνέβη και στη δική μας γενιά και έπληττε κυρίως τους νέους της επαρχίας .  Οι μετακινήσεις,  είτε για σπουδές , είτε για αναζήτηση εργασίας   στα μεγάλα αστικά κέντρα  αδειάζοντας τα χωριά και τις  επαρχιακές πόλεις  δεν καταγράφτηκε  τότε  σαν οικονομική και πολιτιστική κρίση, γιατί αφορούσε μετακινήσεις εντός της Ελληνικής επικράτειας και δεν άγγιζε την πλειοψηφία των νέων των αστικών πληθυσμών.  Κανείς δεν έβλεπε τότε τον αγώνα και την αγωνία των δικών μας γονιών-των κατώτερων κοινωνικά και οικονομικά τάξεων (αγρότες , εργάτες)- να σπουδάσουν τα παιδιά τους . Οι περισσότεροι της γενιάς μας εγκαταλείψαμε από τα δώδεκα τις οικογένειές μας για το Γυμνάσιο  της πιο κοντινής πόλης , νοικιάζοντας άθλια δωμάτια δυο-τρεις μαζί για οικονομία,  στοιβαγμένοι  σαράντα με εξήντα σε κάθε αίθουσα με καθηγητές που  με ηρωικές προσπάθειες  τα έβγαζαν πέρα, έχοντας την «υποχρέωση» να μας κυνηγούν  και τ’ απογεύματα μη τυχόν και μας διαφθείρουν οι κινηματογράφοι  και οι «κακές παρέες».
      Η αφήγησή μου  ξεκινά από τη μεταπολίτευση, που μας βρίσκει  έφηβους  να  προσπαθούμε να ξεφύγουμε  από τη μίζερη και σκληρή ζωή των γονιών μας.  Οι περισσότεροι συνομήλικοί μου εργαζόμασταν από μικρά παιδιά στα χωράφια  και τους στάβλους  των γονιών μας. Δεν ξέραμε τι  είναι οι διακοπές και τα ταξίδια. Τη θάλασσα την είδα στα δεκάξι μου, όταν πήγαμε εκδρομή με το Γυμνάσιο.  Τα βιώματά μας διαμόρφωσαν τα όνειρά μας, τις πολιτικές μας επιλογές, τις μετέπειτα πρακτικές μας.  Αναδείξαμε τους πολιτικούς, που θα έφτιαχναν Γυμνάσια σε κάθε χωριό, Πανεπιστήμια και Νοσοκομεία σε κάθε πόλη με πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους με οποιοδήποτε κόστος.  Απαιτήσαμε διευκολύνσεις για κάθε φτωχό μαθητή και κάθε  φοιτητή. Αγωνιστήκαμε  να έχει δικαίωμα στις διακοπές, στα ταξίδια και στη ζωή και ο αγρότης και ο εργάτης  και ο συνταξιούχος και ο Δημόσιος υπάλληλος, που μέχρι τότε έπρεπε να είναι η ζωντανή απεικόνιση της «Ψωροκώσταινας», την οποία μας κληροδότησε η τότε πολιτική εξουσία.  Ήταν  διαρκές αίτημα η ενσωμάτωση των απομακρυσμένων περιοχών της χώρας  μας με συγκοινωνίες, ακόμα κι αν αυτές  ήταν ζημιογόνες  για το κράτος.  Ζητήσαμε να απαγορευτεί η εργασία για τα παιδιά  για να μπορούν να μορφωθούν και να ζήσουν ανέμελα την παιδική τους ζωή φτάνοντας και σε υπερβολές.  Κάναμε ότι ήταν δυνατόν για να έχει δικαίωμα ο καθένας να αποκτήσει το σπίτι του, το αυτοκίνητό του, τα απαραίτητα καταναλωτικά αγαθά. Να πλησιάσουμε όσο μπορούσαμε το βιοτικό επίπεδο του μέσου Ευρωπαίου.  Κλείσαμε τις πληγές που άφησαν στην κοινωνία μας  η κατοχή, οι εμφύλιοι πόλεμοι και η χούντα.
      Όλα αυτά τα κάναμε με αγώνες, με δουλειά, με πολλές διαφωνίες και πολιτικές αντιπαραθέσεις για τον τρόπο υλοποίησής τους, άλλοτε με δεξιές και άλλοτε με αριστερές παρενθέσεις, με πολιτικούς και πολίτες που εκμεταλλεύτηκαν καταστάσεις για αθέμιτο πλουτισμό,  και ναι, με πολλά δάνεια. Χρεωθήκαμε  και σαν ιδιώτες, χρεώσαμε και το κράτος μας. Είναι αλήθεια ότι πήγαμε πολύ πιο ψηλά από το μπόϊ  μας, ως καταναλωτές. Υπερβάλαμε  σε πολλά πράγματα, κάναμε πολλά λάθη στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, αλλοιώσαμε πολλά πράγματα από τον πολιτισμό μας,  Όταν  μπορούσαμε να έχουμε φτηνό χρήμα  δεν διαχειριστήκαμε όπως έπρεπε τον πλούτο μας. Μπορεί να μας καταλογίσει κανείς όλα αυτά και πολλά περισσότερα, αλλά να μη διαφεύγει από τους υποστηρικτές του "Δυτικού" τρόπου ζωής κυρίως, ότι αυτή είναι η τροφή του. Όχι όμως ότι καταστρέψαμε τη νέα γενιά, τη γενιά των παιδιών μας.  Οι νέοι μας στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι απόφοιτοι Πανεπιστημίων με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, μιλάνε τουλάχιστον δύο  ξένες γλώσσες,  έχουν μουσικές σπουδές. Ο κόσμος τους δεν περιορίζεται πλέον στα μικρά σύνορα της Ελλάδας. Τον δικό μας  κόσμο οι γονείς μας  τον μεγάλωσαν  από τα μικρά όρια των χωριών και των πόλεών τους  στα όρια της Ελλάδας. Εμείς  τον μεγαλώσαμε  δίνοντάς τους φτερά για ολόκληρο τον κόσμο!  Για τον κόσμο, στα πολιτικά πλαίσια του οποίου καλούνται να επιβιώσουν, τους δώσαμε ότι παραπάνω μπορούσαμε. Οι αποστάσεις  με τη συμβολή  και  της δικιάς μας γενιάς  έχουν μικρύνει δραματικά!  Τα παιδιά μας σήμερα βρίσκονται σε λίγες ώρες στην άλλη άκρη του κόσμου και κινούνται άνετα, όπως εμείς τότε στις μεγαλουπόλεις της Ελλάδας.  Η αναζήτηση εργασίας  δεν γίνεται πλέον  μόνο στις Ελληνικές μεγαλουπόλεις, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν, όχι ως  ανειδίκευτοι εργάτες στα ανθρακωρυχεία  και  τα πλυσταριά της Γερμανίας, αλλά ως ισότιμοι(;)  πολίτες και ειδικοί επιστήμονες  σε  εταιρίες των Ευρωπαϊκών χωρών. Η κρίση στην Ελλάδα ως  μιας επαρχίας της Ευρώπης έχει τα ίδια χαρακτηριστικά  με την κρίση της Ελληνικής επαρχίας την εποχή που εμείς ξεκινούσαμε  την ενήλικη ζωή μας.  Είναι αστείο να κατηγορούμε τους γονείς μας, ότι μας κατέστρεψαν  τη ζωή, επειδή  μας σπούδασαν  και δεν κατάφεραν να μας εξασφαλίσουν  δουλειά στο χωριό μας ή στην κοντινή μας πόλη. Το αντίθετο θα τους θεωρούσαμε εγκληματίες, αν μας άφηναν με τις συνθήκες που επικράτησαν εκείνη την εποχή, να ψάξουμε την τύχη μας στα στενά όρια της περιοχής τους.
     Οι νέοι μας , είτε βρουν δουλειά  στην Ελλάδα, είτε έξω απ’ αυτήν  θα αγωνίζονται να ξεπληρώσουν τα χρέη μας και να δημιουργήσουν και δικό τους πλούτο. Όπως οι γονείς μας ως μετανάστες στα σκλαβοπάζαρα   της μεταπολεμικής  Ευρώπης, όπως εμείς,  είτε κοντά στον  τόπο που γεννηθήκαμε, είτε σε κάποια άλλη μακρινή πόλη της Ελλάδας κυνηγώντας τα (κατασκευασμένα στα εργαστήρια του πολιτικού μας μοντέλου) όνειρά μας . Ήδη έχουμε μπει στην εποχή, που η πατρίδα μας δεν είναι πια μόνο η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη, ολόκληρος ο κόσμος!  Οι κοντόμυαλοι, που ξεχωρίζουν τους Έλληνες σε «Μενουμευρωπαίους» και Μενουμελλαδίτες»  είναι βαθιά νυχτωμένοι  και δεν έχουν κατανοήσει δυστυχώς  τις αλλαγές  που  συντελούνται γύρω τους , καθώς  χτυπούν τα νταούλια τους βλέποντας γύρω τους  μαϊμούδες μόνο και αρκούδες! Η κρίση δεν είναι δημιούργημα των πολιτικών και των γενεών που τους ανέδειξαν μόνο, αλλά συνέπεια του τρόπου λειτουργίας του πολιτικοοικονομικού συστήματος της Ευρώπης και του κόσμου, που δεν ευνοεί τις περιφερειακές χώρες, πολύ περισσότερο μάλιστα όσες δραστηριοποιούνταν στον πρωτογενή τομέα. Δεν είναι τυχαίο ότι πλήττονται από την κρίση  κυρίως οι Μεσογειακές χώρες στην περιφέρεια της Ευρώπης.

     Οι νέες πολιτικές παρατάξεις θα πρέπει να σκέπτονται ήδη πώς θα είναι ο νέος αυτός κόσμος  και να διαμορφώνουν στρατηγικές συνεργασίας με αντίστοιχες των Ευρωπαϊκών χωρών, που βρίσκονται στην ίδια μοίρα, ώστε να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με  τους καλύτερους  δυνατούς όρους για τα μόνιμα κοινωνικά υποζύγια σε οποιοδήποτε κράτος – μέλος της. Να αποτρέψουν την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, όπου  αυτοί που θα ελέγχουν τις νέες τεχνολογίες  και την πορεία των κεφαλαίων θα παρασιτούν εις βάρος και πάνω στη δυστυχία των εργατών του πρωτογενούς τομέα, τους οποίους μάλιστα θα ανταγωνίζονται στη φτήνια όλοι οι δυστυχείς πρόσφυγες που θα παράγονται συνεχώς στα μέτωπα των συγκρούσεων από τις παρεμβάσεις των πρώτων, όπου θεωρούν ότι έχουν "ζωτικά συμφέροντα".  Η διατήρηση των συνόρων  και των διαφορετικών κρατών -μελών  είναι το βολικό εργαλείο για να μετακυλύονται  και να εκτονώνονται τα προβλήματα που δημιουργούν οι άδικες πολιτικές τους στα αδύναμα κοινωνικά στρώματα των Ευρωπαίων πολιτών κάθε εθνότητας.  Πλέον ο ρόλος των ηγετών στις περιφερειακές Ευρωπαϊκές χώρες αντιστοιχίζεται με το ρόλο των κοινοταρχών και Δημάρχων μικρών επαρχιακών πόλεων του παρελθόντος. Ο καθένας μόνος του ήταν ανίσχυρος για οτιδήποτε. Όλοι μαζί όμως είχαν τη δύναμη να επηρεάσουν τις αποφάσεις των μητροπολιτικών κέντρων.
    Η άλλη προοπτική είναι  να  επιστρέψει  ξανά  ο κάθε λαός στο καβούκι και τη μιζέρια του με κατά τόπους φύλαρχους που θα καλλιεργούν και θα ζουν από τον εθνικισμό σε αγαστή συνεργασία με τους κάθε λογής  θρησκόληπτους ταλιμπάν   και  πατριδοκάπηλους  πολέμαρχους.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ 2ου ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ