ΠΟΛΙΤΕΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Τα Μαθηματικά είναι το βασικό εργαλείο που μας βοηθάει , αφού καταλάβουμε πρώτα τη φύση των πραγμάτων που μας περιβάλουν ή ορίσουμε τα νοητικά μας αντικείμενα , καθώς και τους κανόνες , στους οποίους αυτά υπακούουν, να μπορούμε να ερμηνεύουμε ή και να προβλέπουμε γεγονότα που δε φαίνονται με γυμνό μάτι ή «γυμνό» νου. Η εφαρμογή τους δεν γίνεται μόνο σε μεγέθη που μετρούνται με αριθμούς, αλλά και σε νοητικά αντικείμενα, όπως για παράδειγμα, πολίτες, πολιτικούς και πολιτική.
Τελευταία ανακαλύψαμε όλοι ότι για όλα τα δεινά γύρω μας φταίνε οι εκλεγμένοι πολιτικοί που συλλήβδην μπήκαν στο στόχαστρο της κριτικής. Διαπιστώσαμε ότι όλοι τους λειτουργούσαν τόσα χρόνια για λογαριασμό δικό τους και των «κολλητών» τους. Αποκαλύφθηκαν οι τεράστιοι μισθοί και τα προνόμιά τους έναντι των υπόλοιπων πολιτών. Αυτοί κατέστρεψαν τη χώρα! Ονειρευόμαστε ήδη μια νέα γενιά πολιτικών, που θα αμείβονται με το μισθό του μέσου εργαζόμενου-άντε και λίγο παραπάνω, θα είναι έξυπνοι και νομοταγείς, με πρότερο και εσαεί έντιμο βίο και άνθρωποι της «πιάτσας», γλυκομίλητοι και άφιλοι, φτωχοί και άρχοντες, φιλόδοξοι και μετριόφρονες, συναισθηματικοί με κατανόηση (για μας) και άτεγκτοι (για τους άλλους) . Εν ολίγοις και παρθένες και πουτάνες.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Έχουμε τις έννοιες «πολίτης», «πολιτικός», «πολιτική» και κάποιους κανόνες που συνδέουν τους πολίτες με τους πολιτικούς και όλους μαζί με την πολιτική. Ολόκληρο αυτό το πλέγμα αποτελεί το «πολιτικό σύστημα» Ας επιχειρήσουμε να ορίσουμε κάθε μια απ’ αυτές τις έννοιες , καθώς και τους κανόνες , που αποδεχόμαστε ότι ισχύουν, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Όσοι δεν αποδέχονται τους ορισμούς αυτούς και τους νόμους που υπακούουν δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουν την ανάγνωση. Η θεωρία μας είναι εξ ορισμού λαθεμένη και τα συμπεράσματα άκυρα.
Πολίτης ορίζεται ο άνθρωπος που έχει επιλέξει να ζει μαζί με άλλους ανθρώπους σε μία «κοινωνία πολιτών», που είναι κομμάτι ενός ευρύτερου συνόλου και ενδιαφέρεται για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων που απορρέουν απ’ αυτή τη συμβίωση.
Πολιτικός είναι ο άνθρωπος, που διαχειρίζεται θέματα που αφορούν την κοινότητα των πολιτών. Είτε επιλέγεται άμεσα απ’ αυτούς (π.χ. ένας δήμαρχος) για να συντονίζει τη δράση τους, είτε ορίζεται με κάποιο τρόπο (π.χ. διοικητής νοσοκομείου) με αντικείμενο την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν στην καθημερινότητά τους, είτε είναι αυτόκλητος παράγων (π.χ. εκδότης εφημερίδας), που αναλαμβάνει κάποιον τομέα των ανθρώπινων δράσεων. Κάποιοι απ’ αυτούς κρίνονται με βάση το αποτέλεσμα των πράξεών τους, κάποιοι άλλοι δεν κρίνονται ποτέ και από κανέναν. Μ’ αυτή την έννοια πολιτικός είναι και ο κομματικός παράγων, που δεν έβαλε ποτέ το όνομά του σε ψηφοδέλτιο , ο διαχειριστής της πολυκατοικίας , ο πρόεδρος της ομάδας ποδοσφαίρου της Άνω Κρανούλας, η πρόεδρος του φιλόπτωχου ταμείου κυριών, ο καντηλανάφτης της ενορίας και ο δημοτικός σύμβουλος, που παρότι η δικαιοδοσία τους δεν ξεπερνά τα όρια μιας γειτονιάς έχουν ρόλο στην καθημερινή λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί εκλεγμένοι, ούτε αμειβόμενοι. Ένας δημοσιογράφος π.χ. αναλαμβάνει να ενημερώνει την κοινωνία για τα γεγονότα και να τα αναλύει χωρίς να τον έχει επιλέξει κανείς γι’ αυτό παρά μόνο ο εργοδότης του. Παίζει όμως σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής ή στο τρόπο που αυτή γίνεται αντιληπτή στους πολίτες. Η επιλογή ή η απόρριψη του μέσου που χρησιμοποιεί αποτελεί την υπερψήφιση ή απόρριψή του, αλλά υπακούει σε άλλους κανόνες άσχετους μ’ αυτούς που αναδεικνύουν έναν κλασικό πολιτικό. Εδώ τον πρώτο και αποκλειστικό ρόλο έχουν οι πολίτες. Ένας ηθοποιός είναι αυτόκλητος ρυθμιστής των ηθών, που επίσης αναδεικνύεται ή αγνοείται από τις προτιμήσεις του κοινού. Οι καλλιτέχνες, οι λογοτέχνες, οι ποιητές, οι Εκπαιδευτικοί (προπάντων αυτοί) και πολλοί ακόμα άλλοι αποτελούν μέλη μιας ιδιότυπης ομάδας «πολιτικών», που δεν εκλέγονται, αλλά επηρεάζουν αποφασιστικά την πολιτική ζωή του τόπου, εφόσον –κατά τον ορισμό μας- διαχειρίζονται θέματα που αφορούν την κοινωνία των πολιτών. Ο πολιτικός είναι ταυτόχρονα και πολίτης.
Με τον όρο «Πολιτική» ορίζουμε το σύνολο των δράσεων των πολιτών και των πολιτικών, που στόχο έχουν να διευθετήσουν τα προβλήματα που εμφανίζονται στη συμβίωσή τους και να χρωματίσουν την ποιότητα της ζωής τους , είτε αυτά αφορούν τους κώδικες της μεταξύ τους επικοινωνίας, είτε την αντιμετώπιση προβλημάτων από το φυσικό περιβάλλον, καθώς και τη διευθέτηση των συγκρούσεων που εμφανίζονται μεταξύ κοινωνικών ομάδων με αντικρουόμενα συμφέροντα
Νόμος 1ος : Όλοι οι πολίτες ενδιαφέρονται για τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου και δίνουν αγώνα , ο καθένας με τον τρόπο του, για τη βελτίωση της θέσης τους. Απ’ αυτό τον κανόνα δεν εξαιρούνται φυσικά οι πολιτικοί.
Νόμος 2ος : Ο ιός της διαφθοράς, αλλά και τα αντισώματα σ’ αυτήν δε βρίσκονται στο DNA κανενός ανθρώπου. Μπορεί να εμφανιστούν συμπτώματα σε όλους, όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες και απουσία ελέγχου με διαφορά ίσως στα όρια αντοχών του καθενός στους πειρασμούς που εμφανίζονται.
Νόμος 3ος : Όλοι οι πολίτες έχουν έμφυτη την ανάγκη καταξίωσης μέσα στην κοινωνία που ζουν.
Νόμος 4ος : Η ευημερία και η ευτυχία δεν ορίζονται με τον ίδιο τρόπο για όλους τους πολίτες. Ο καθένας έχει τη δική του ιεράρχηση αξιών και μ’ αυτή τη βάση πορεύεται.
Νόμος 5ος: Οι πολίτες επιλέγουν τους πολιτικούς , που κατά την κρίση τους ικανοποιούν καλύτερα τη δική τους ιεράρχηση αξιών.
Νόμος 6ος : Η κοινωνική γαλήνη αποτελεί δείγμα ομαλής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Η δυσλειτουργία του δημιουργεί κοινωνικές αναταραχές , ενίοτε και εκρήξεις, όταν έχει πλήρως απορυθμιστεί.
Επομένως η απορρύθμιση του πολιτικού συστήματος δεν οφείλεται μόνο στη δράση των πολιτικών, που εκλέγουμε κάθε τέσσερα χρόνια. Αφορά όλες τις συνιστώσες του στο βαθμό της ευθύνης που φέρουν για το είδος της πολιτικής που ασκείται. Μέσα στο πολιτικό σύστημα βρίσκεται η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, οι Δήμοι , τα συνδικάτα, οι πολιτιστικοί και αθλητικοί σύλλογοι, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, η εκκλησία και οποιοσδήποτε άλλος φορέας με αντικείμενο κάποια ανθρώπινη δραστηριότητα. Οι αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων δεν είναι κατά κανόνα άσχετες με τη στάση όλων των άλλων εταίρων του πολιτικού συστήματος.
Η ενασχόληση ενός ανθρώπου με τα κοινά περιέχει πάντα το στοιχείο της φιλοδοξίας για καταξίωση σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο απ’ αυτό που ήδη υπάρχει, ξεκινώντας από το οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό αφορά και τον πολιτευτή, αλλά και τον τελευταίο λαϊκό οργανοπαίκτη. Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει κανείς στην πολιτική ιεραρχία χωρίς αυτό το στοιχείο. Στην πορεία προστίθενται ή χάνονται αρετές ανάλογα με τις επιρροές του περιβάλλοντος, τη συμμετοχή των πολιτών που αντιπροσωπεύει και την υπακοή στον 1ο , 2ο και 3ο νόμο. Ο πολιτικός εν τέλει είναι μόρφωμα των πολιτών που τον περιβάλουν και των μηχανισμών ελέγχου, που έχουν θεσμοθετηθεί. Εχουμε το φαινόμενο της "πολιτικής όσμωσης", απο το οποίο κανείς δε μπορεί να ξεφύγει. Συγκεντρώνουμε τα πυρά μας στους δύστυχους, που εκλέγονται κάθε τέσσερα χρόνια και αφήνουμε στο απυρόβλητο όλους τους άλλους, που δουλεύουν στο σκοτάδι, δεν υφίστανται τον παραμικρό έλεγχο και είναι συνήθως οι πλέον ευνοημένοι απ’ αυτό το «σάπιο» πολιτικό σύστημα. Η ειρωνεία είναι ότι όλοι οι άλλοι «πολιτικοί» ρίχνουν πρώτοι τις πέτρες τους! Ο δημοσιογράφος των 350000 ευρώ το χρόνο εγκαλεί τον υπουργό για το μισθό του! Ο καλλιτέχνης των 100000 για κάθε παράσταση διακωμωδεί τον πρωθυπουργό της χώρας για την οικονομική της κατάσταση! Χωρίς να έχω πρόθεση να γίνω αυτόκλητος συνήγορός τους εν τούτοις δεν θεωρώ δίκαιο να αποποιούμαστε όλοι οι υπόλοιποι τις ευθύνες μας για τη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον σε ανούσιες λαϊκίστικες προσεγγίσεις σχετικές με τις αμοιβές των πολιτικών, που εκλέγουμε. Δεν μας ενοχλεί καθόλου π.χ. να αμείβεται ένας ποδοσφαιριστής με το δεκαπλάσιο ενός βουλευτή! Γιατί και ο ποδοσφαιριστής – κατά τον ορισμό μας – είναι πολιτικό πρόσωπο! Αντικείμενο δράσης του είναι η ψυχαγωγία των πολιτών. Μα θα πει κάποιος αυτόν τον πληρώνει ο πρόεδρος της ομάδας! Λάθος, τον πληρώνει ο πολίτης-θεατής με το εισιτήριο που αγοράζει, ο πολίτης –καταναλωτής με την ενσωμάτωση στην τιμή των προϊόντων των εξόδων διαφήμισης, που βλέπουμε στην ανάπαυλα των ημιχρόνων! Δεν έχω καμία αντίρρηση, όσοι εκλέγονται και τους ανατίθενται ευθύνες για τη λειτουργία της κοινωνίας μας να αμείβονται γενναιόδωρα ανάλογα με το χρόνο και την ποιότητα των υπηρεσιών που απαιτούμε να αφιερώνουν γ’ αυτήν. Αλίμονο , αν οι άνθρωποι που εκλέγονται για να κυβερνήσουν την κοινωνία μας έχουν να αντιμετωπίσουν και το δικό τους βιοποριστικό πρόβλημα και αξιολογούμε τις υπηρεσίες τους χαμηλότερα απ’ αυτές ενός ποδοσφαιριστή! Η αναπόδεικτη βεβαιότητα του καθενός από μας ότι μπορούμε να κάνουμε πιο αποτελεσματικά τη δουλειά που κάνουν αυτοί μας οδηγεί συνήθως σε εσφαλμένες εκτιμήσεις, άδικες ισοπεδώσεις και υποβάθμιση της όποιας προσφοράς τους. Όμως θα πρέπει ταυτόχρονα να είναι στα ανώτατα όρια και οι κυρώσεις στις παραβάσεις τους. Εδώ συμβαίνει δυστυχώς το αντίθετο. Όσο πιο βαριά τα κυβερνητικά αξιώματα, τόσο μεγαλύτερη η ανοχή, που παρατηρείται και περισσότερες οι δυνατότητες φυγοδικίας, που εξασφαλίζονται.
Οι υπεραπλουστεύσεις και οι εύκολες στοχοποιήσεις ικανοποιούν ίσως την ανάγκη μας για ένα πειστικό άλλοθι για το σημείο που φτάσαμε, αλλά δεν προσφέρουν το παραμικρό στην αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της κοινωνίας μας. Η κατάργηση των μισθών των εκλεγμένων πολιτικών ή η παράλυση της χώρας με την κατάληψη των δρόμων δεν θα λύσει το πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Βίαια ή ομαλά οδηγούμαστε σε μια καινούργια πραγματικότητα, είτε με επιδείνωση της θέσης των πολλών και ισορροπία του πολιτικού μας συστήματος σε νέα θέση, είτε στην αναγκαστική στάση πληρωμών προς τους εταίρους μας και το Δ.Ν.Τ. , με αποχώρηση από το ευρώ και την επιλογή μιας μοναχικής πορείας. Στη ρευστή πολιτική περίοδο που θα διανύσουμε μπορούμε να διαμορφώσουμε κι’ εμείς οι πολίτες τους νέους κώδικες συμπεριφοράς με την καθημερινή μας παρέμβαση στους χώρους δράσης των «πολιτικών» της διπλανής μας πόρτας. Εμείς οι πολίτες θα κτίσουμε το καινούργιο περιβάλλον που θα γεννήσει τους νέους της πολιτικούς εκλεγόμενους και μη. Μέχρι τότε χρειάζεται μεγάλη υπομονή και εγρήγορση, καθώς -δυστυχώς ή ευτυχώς- η ιστορία εξελίσσεται πολύ αργά…
Τελευταία ανακαλύψαμε όλοι ότι για όλα τα δεινά γύρω μας φταίνε οι εκλεγμένοι πολιτικοί που συλλήβδην μπήκαν στο στόχαστρο της κριτικής. Διαπιστώσαμε ότι όλοι τους λειτουργούσαν τόσα χρόνια για λογαριασμό δικό τους και των «κολλητών» τους. Αποκαλύφθηκαν οι τεράστιοι μισθοί και τα προνόμιά τους έναντι των υπόλοιπων πολιτών. Αυτοί κατέστρεψαν τη χώρα! Ονειρευόμαστε ήδη μια νέα γενιά πολιτικών, που θα αμείβονται με το μισθό του μέσου εργαζόμενου-άντε και λίγο παραπάνω, θα είναι έξυπνοι και νομοταγείς, με πρότερο και εσαεί έντιμο βίο και άνθρωποι της «πιάτσας», γλυκομίλητοι και άφιλοι, φτωχοί και άρχοντες, φιλόδοξοι και μετριόφρονες, συναισθηματικοί με κατανόηση (για μας) και άτεγκτοι (για τους άλλους) . Εν ολίγοις και παρθένες και πουτάνες.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Έχουμε τις έννοιες «πολίτης», «πολιτικός», «πολιτική» και κάποιους κανόνες που συνδέουν τους πολίτες με τους πολιτικούς και όλους μαζί με την πολιτική. Ολόκληρο αυτό το πλέγμα αποτελεί το «πολιτικό σύστημα» Ας επιχειρήσουμε να ορίσουμε κάθε μια απ’ αυτές τις έννοιες , καθώς και τους κανόνες , που αποδεχόμαστε ότι ισχύουν, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Όσοι δεν αποδέχονται τους ορισμούς αυτούς και τους νόμους που υπακούουν δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουν την ανάγνωση. Η θεωρία μας είναι εξ ορισμού λαθεμένη και τα συμπεράσματα άκυρα.
Πολίτης ορίζεται ο άνθρωπος που έχει επιλέξει να ζει μαζί με άλλους ανθρώπους σε μία «κοινωνία πολιτών», που είναι κομμάτι ενός ευρύτερου συνόλου και ενδιαφέρεται για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων που απορρέουν απ’ αυτή τη συμβίωση.
Πολιτικός είναι ο άνθρωπος, που διαχειρίζεται θέματα που αφορούν την κοινότητα των πολιτών. Είτε επιλέγεται άμεσα απ’ αυτούς (π.χ. ένας δήμαρχος) για να συντονίζει τη δράση τους, είτε ορίζεται με κάποιο τρόπο (π.χ. διοικητής νοσοκομείου) με αντικείμενο την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν στην καθημερινότητά τους, είτε είναι αυτόκλητος παράγων (π.χ. εκδότης εφημερίδας), που αναλαμβάνει κάποιον τομέα των ανθρώπινων δράσεων. Κάποιοι απ’ αυτούς κρίνονται με βάση το αποτέλεσμα των πράξεών τους, κάποιοι άλλοι δεν κρίνονται ποτέ και από κανέναν. Μ’ αυτή την έννοια πολιτικός είναι και ο κομματικός παράγων, που δεν έβαλε ποτέ το όνομά του σε ψηφοδέλτιο , ο διαχειριστής της πολυκατοικίας , ο πρόεδρος της ομάδας ποδοσφαίρου της Άνω Κρανούλας, η πρόεδρος του φιλόπτωχου ταμείου κυριών, ο καντηλανάφτης της ενορίας και ο δημοτικός σύμβουλος, που παρότι η δικαιοδοσία τους δεν ξεπερνά τα όρια μιας γειτονιάς έχουν ρόλο στην καθημερινή λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί εκλεγμένοι, ούτε αμειβόμενοι. Ένας δημοσιογράφος π.χ. αναλαμβάνει να ενημερώνει την κοινωνία για τα γεγονότα και να τα αναλύει χωρίς να τον έχει επιλέξει κανείς γι’ αυτό παρά μόνο ο εργοδότης του. Παίζει όμως σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής ή στο τρόπο που αυτή γίνεται αντιληπτή στους πολίτες. Η επιλογή ή η απόρριψη του μέσου που χρησιμοποιεί αποτελεί την υπερψήφιση ή απόρριψή του, αλλά υπακούει σε άλλους κανόνες άσχετους μ’ αυτούς που αναδεικνύουν έναν κλασικό πολιτικό. Εδώ τον πρώτο και αποκλειστικό ρόλο έχουν οι πολίτες. Ένας ηθοποιός είναι αυτόκλητος ρυθμιστής των ηθών, που επίσης αναδεικνύεται ή αγνοείται από τις προτιμήσεις του κοινού. Οι καλλιτέχνες, οι λογοτέχνες, οι ποιητές, οι Εκπαιδευτικοί (προπάντων αυτοί) και πολλοί ακόμα άλλοι αποτελούν μέλη μιας ιδιότυπης ομάδας «πολιτικών», που δεν εκλέγονται, αλλά επηρεάζουν αποφασιστικά την πολιτική ζωή του τόπου, εφόσον –κατά τον ορισμό μας- διαχειρίζονται θέματα που αφορούν την κοινωνία των πολιτών. Ο πολιτικός είναι ταυτόχρονα και πολίτης.
Με τον όρο «Πολιτική» ορίζουμε το σύνολο των δράσεων των πολιτών και των πολιτικών, που στόχο έχουν να διευθετήσουν τα προβλήματα που εμφανίζονται στη συμβίωσή τους και να χρωματίσουν την ποιότητα της ζωής τους , είτε αυτά αφορούν τους κώδικες της μεταξύ τους επικοινωνίας, είτε την αντιμετώπιση προβλημάτων από το φυσικό περιβάλλον, καθώς και τη διευθέτηση των συγκρούσεων που εμφανίζονται μεταξύ κοινωνικών ομάδων με αντικρουόμενα συμφέροντα
Νόμος 1ος : Όλοι οι πολίτες ενδιαφέρονται για τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου και δίνουν αγώνα , ο καθένας με τον τρόπο του, για τη βελτίωση της θέσης τους. Απ’ αυτό τον κανόνα δεν εξαιρούνται φυσικά οι πολιτικοί.
Νόμος 2ος : Ο ιός της διαφθοράς, αλλά και τα αντισώματα σ’ αυτήν δε βρίσκονται στο DNA κανενός ανθρώπου. Μπορεί να εμφανιστούν συμπτώματα σε όλους, όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες και απουσία ελέγχου με διαφορά ίσως στα όρια αντοχών του καθενός στους πειρασμούς που εμφανίζονται.
Νόμος 3ος : Όλοι οι πολίτες έχουν έμφυτη την ανάγκη καταξίωσης μέσα στην κοινωνία που ζουν.
Νόμος 4ος : Η ευημερία και η ευτυχία δεν ορίζονται με τον ίδιο τρόπο για όλους τους πολίτες. Ο καθένας έχει τη δική του ιεράρχηση αξιών και μ’ αυτή τη βάση πορεύεται.
Νόμος 5ος: Οι πολίτες επιλέγουν τους πολιτικούς , που κατά την κρίση τους ικανοποιούν καλύτερα τη δική τους ιεράρχηση αξιών.
Νόμος 6ος : Η κοινωνική γαλήνη αποτελεί δείγμα ομαλής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Η δυσλειτουργία του δημιουργεί κοινωνικές αναταραχές , ενίοτε και εκρήξεις, όταν έχει πλήρως απορυθμιστεί.
Επομένως η απορρύθμιση του πολιτικού συστήματος δεν οφείλεται μόνο στη δράση των πολιτικών, που εκλέγουμε κάθε τέσσερα χρόνια. Αφορά όλες τις συνιστώσες του στο βαθμό της ευθύνης που φέρουν για το είδος της πολιτικής που ασκείται. Μέσα στο πολιτικό σύστημα βρίσκεται η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, οι Δήμοι , τα συνδικάτα, οι πολιτιστικοί και αθλητικοί σύλλογοι, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, η εκκλησία και οποιοσδήποτε άλλος φορέας με αντικείμενο κάποια ανθρώπινη δραστηριότητα. Οι αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων δεν είναι κατά κανόνα άσχετες με τη στάση όλων των άλλων εταίρων του πολιτικού συστήματος.
Η ενασχόληση ενός ανθρώπου με τα κοινά περιέχει πάντα το στοιχείο της φιλοδοξίας για καταξίωση σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο απ’ αυτό που ήδη υπάρχει, ξεκινώντας από το οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό αφορά και τον πολιτευτή, αλλά και τον τελευταίο λαϊκό οργανοπαίκτη. Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει κανείς στην πολιτική ιεραρχία χωρίς αυτό το στοιχείο. Στην πορεία προστίθενται ή χάνονται αρετές ανάλογα με τις επιρροές του περιβάλλοντος, τη συμμετοχή των πολιτών που αντιπροσωπεύει και την υπακοή στον 1ο , 2ο και 3ο νόμο. Ο πολιτικός εν τέλει είναι μόρφωμα των πολιτών που τον περιβάλουν και των μηχανισμών ελέγχου, που έχουν θεσμοθετηθεί. Εχουμε το φαινόμενο της "πολιτικής όσμωσης", απο το οποίο κανείς δε μπορεί να ξεφύγει. Συγκεντρώνουμε τα πυρά μας στους δύστυχους, που εκλέγονται κάθε τέσσερα χρόνια και αφήνουμε στο απυρόβλητο όλους τους άλλους, που δουλεύουν στο σκοτάδι, δεν υφίστανται τον παραμικρό έλεγχο και είναι συνήθως οι πλέον ευνοημένοι απ’ αυτό το «σάπιο» πολιτικό σύστημα. Η ειρωνεία είναι ότι όλοι οι άλλοι «πολιτικοί» ρίχνουν πρώτοι τις πέτρες τους! Ο δημοσιογράφος των 350000 ευρώ το χρόνο εγκαλεί τον υπουργό για το μισθό του! Ο καλλιτέχνης των 100000 για κάθε παράσταση διακωμωδεί τον πρωθυπουργό της χώρας για την οικονομική της κατάσταση! Χωρίς να έχω πρόθεση να γίνω αυτόκλητος συνήγορός τους εν τούτοις δεν θεωρώ δίκαιο να αποποιούμαστε όλοι οι υπόλοιποι τις ευθύνες μας για τη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον σε ανούσιες λαϊκίστικες προσεγγίσεις σχετικές με τις αμοιβές των πολιτικών, που εκλέγουμε. Δεν μας ενοχλεί καθόλου π.χ. να αμείβεται ένας ποδοσφαιριστής με το δεκαπλάσιο ενός βουλευτή! Γιατί και ο ποδοσφαιριστής – κατά τον ορισμό μας – είναι πολιτικό πρόσωπο! Αντικείμενο δράσης του είναι η ψυχαγωγία των πολιτών. Μα θα πει κάποιος αυτόν τον πληρώνει ο πρόεδρος της ομάδας! Λάθος, τον πληρώνει ο πολίτης-θεατής με το εισιτήριο που αγοράζει, ο πολίτης –καταναλωτής με την ενσωμάτωση στην τιμή των προϊόντων των εξόδων διαφήμισης, που βλέπουμε στην ανάπαυλα των ημιχρόνων! Δεν έχω καμία αντίρρηση, όσοι εκλέγονται και τους ανατίθενται ευθύνες για τη λειτουργία της κοινωνίας μας να αμείβονται γενναιόδωρα ανάλογα με το χρόνο και την ποιότητα των υπηρεσιών που απαιτούμε να αφιερώνουν γ’ αυτήν. Αλίμονο , αν οι άνθρωποι που εκλέγονται για να κυβερνήσουν την κοινωνία μας έχουν να αντιμετωπίσουν και το δικό τους βιοποριστικό πρόβλημα και αξιολογούμε τις υπηρεσίες τους χαμηλότερα απ’ αυτές ενός ποδοσφαιριστή! Η αναπόδεικτη βεβαιότητα του καθενός από μας ότι μπορούμε να κάνουμε πιο αποτελεσματικά τη δουλειά που κάνουν αυτοί μας οδηγεί συνήθως σε εσφαλμένες εκτιμήσεις, άδικες ισοπεδώσεις και υποβάθμιση της όποιας προσφοράς τους. Όμως θα πρέπει ταυτόχρονα να είναι στα ανώτατα όρια και οι κυρώσεις στις παραβάσεις τους. Εδώ συμβαίνει δυστυχώς το αντίθετο. Όσο πιο βαριά τα κυβερνητικά αξιώματα, τόσο μεγαλύτερη η ανοχή, που παρατηρείται και περισσότερες οι δυνατότητες φυγοδικίας, που εξασφαλίζονται.
Οι υπεραπλουστεύσεις και οι εύκολες στοχοποιήσεις ικανοποιούν ίσως την ανάγκη μας για ένα πειστικό άλλοθι για το σημείο που φτάσαμε, αλλά δεν προσφέρουν το παραμικρό στην αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της κοινωνίας μας. Η κατάργηση των μισθών των εκλεγμένων πολιτικών ή η παράλυση της χώρας με την κατάληψη των δρόμων δεν θα λύσει το πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Βίαια ή ομαλά οδηγούμαστε σε μια καινούργια πραγματικότητα, είτε με επιδείνωση της θέσης των πολλών και ισορροπία του πολιτικού μας συστήματος σε νέα θέση, είτε στην αναγκαστική στάση πληρωμών προς τους εταίρους μας και το Δ.Ν.Τ. , με αποχώρηση από το ευρώ και την επιλογή μιας μοναχικής πορείας. Στη ρευστή πολιτική περίοδο που θα διανύσουμε μπορούμε να διαμορφώσουμε κι’ εμείς οι πολίτες τους νέους κώδικες συμπεριφοράς με την καθημερινή μας παρέμβαση στους χώρους δράσης των «πολιτικών» της διπλανής μας πόρτας. Εμείς οι πολίτες θα κτίσουμε το καινούργιο περιβάλλον που θα γεννήσει τους νέους της πολιτικούς εκλεγόμενους και μη. Μέχρι τότε χρειάζεται μεγάλη υπομονή και εγρήγορση, καθώς -δυστυχώς ή ευτυχώς- η ιστορία εξελίσσεται πολύ αργά…
Σχόλια